Bu gün, canım annemizi ebediyete uğurlamamızın üçüncü yılı.
Gerçekten zaman her derdin ilacı. İlk zamanlar, hayat bana çok anlamsız geliyordu. Bütün umudumu ve heyecanımı kaybetmiş gibiydim. Öyle ki, çalışma hayatı bile dayanılmaz geldiği için, şartların elverdiği ilk anda emekli oldum.
Emekli olduktan sonra, uzun zaman kendimle baş başa günler geçirdim. Bu günler, kendimi toparlamamda yardımcı oldu.
Ama gene de gidenler gitmişti. Artık asla eski ben olamıyordum. Her olayı, yaşanan her acıyı bu acıyla kıyaslıyordum.
Allahtan inançlarımız var, umutlarım geri geldi zamanla. Başkalarının acılarını dindirerek, kendi acımı hafifletmeyi başardım.
Bir gün herkesin bu acıyı yaşayıp, ancak beni o zaman anlayacaklarını düşünüp, sabırla yalnızlığımla baş başa kaldım.
O zor günler, başkalarının başına geldiğinde, ilk ben yanlarında olmaya gayret ettim. Kendim uygun olduğumda değil, onların ihtiyacı olduğu zamanda yanlarında oldum.
Allah, kimseyi acıyla ve açlıkla terbiye etmesin!
Zor günlerimizde, yanımızda en sevdiklerimiz olsun, inşallah!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder